We snorkelen er nog lustig op los, zien steeds weer andere vissen en bijzondere onderzee dingen. Ook proberen we zoveel mogelijk stranden te bezoeken tot de checklist volstaat. Maar daarnaast is er ook nog ons doorlopend leventje gaande met school, het CMC en de fotoshoots.
De supermarkt uitjes of een specifiek winkelbezoek, alles blijft interessant – het is anders, ook tegelijkertijd vertrouwd geworden. Vertrouwd zijn we geraakt met de normale zin van het leven op Curaçao. We leven ons leven met het wegbrengen van de kinderen naar school, ze hebben er vriendjes en vriendinnetjes. Een Curaçaos dagritme is ontstaan.
Lotte en Niels halen hoge cijfers op de toetsen die worden gemaakt. En die zijn ook vrij pittig wat ze mogen maken – maar ook de lokale taal pakken ze op, ze leren veel van de vriendjes om hen heen. Niels gaat al regelmatig te spelen met een vriendinnetje, Lotte bespreekt veel met haar klasgenootjes en mag iedere dag de vis in haar klas verzorgen.
Het huiswerk laat zien waar ze moeite in hebben. We helpen ze te begrijpen hoe het werkt, waar ze mee bezig zijn en waar de moeite in zit. Iedere dag na een goed uur huiswerk is het tijd om af te koelen in het zwembad of aan het strand.
Ze doen het goed, de kinderen. Ze gaan hun weg en zijn veerkrachtiger dan we denken. Niet alleen is het de warmte te trotseren, ook het eigen vermogen tot spelen, knutselen en het vermaak op zich is wat ze zich eigen hebben gemaakt. Ze groeien iedere week en dragen meer een meer in het leven op Curaçao.
Trots kan ik zijn op ons gezin dat zich zo heeft ontwikkeld – dat zichzelf zo vooruitgezet heeft met zowel de sociale als emotionele manier van leven. Ook Martine die zichzelf zo heeft weten in te werken tussen het team van het CMC. Het was een kort gevecht, maar de Martine way-of-life heeft hen allen weten in te palmen.
Ze is er op haar manier tussengekomen, als één van het IC team. Met een eigen mening, een eigen stem en haar eigen wijze van werken. Bij de laatste werkdag bleek dat ook temeer, ze is geliefd en zal een gat achterlaten. Een moeilijk moment om te beseffen en tegelijk een dankbaar iets om voor te hebben gestaan.
De weken schieten dan ook op deze manier voorbij met het school- en werkleven. We doen best veel tussendoor, zoals het snorkelen op Daabooi of een strand dat wij nog niet kenden. Maar ook proberen we de rust enigszins te bewaren, het zijn ook hete of benauwde dagen de afgelopen tijd. We kunnen de middagen niet alles doen wat we zouden willen.
Het komt erop neer dat we eindelijk en eigenlijk de manier van leven gevonden hebben op Curaçao. Ondanks de warmte weten we ons gezin de goede manier op te reguleren.
Het gaat goed met ons hier, en ondanks dit gegeven, blijven we vasthouden aan ons plan voor een reis door Europa.
Maar tot die tijd beleven we nog even op het eiland. Het is vrijdag 26 september en op de vrijdagen krijgen de kinderen schaakles na schooltijd, dus halen we ze altijd een uurtje later op deze dag. Martine gaat een late dienst in, de laatste dienst wel te verstaan! Als ze thuiskomt zit het erop – de vele diensten bij het CMC op Curaçao. Onderhand geniet ze van welverdiende rust na de vele gedraaide diensten.
We gaan met zijn allen lekker het weekend in en doen spelletjes en knutselen thuis. Op zondag maken we een wandeling langs Tera Cora naar de windmolens aan zee. Bestemming grot, maar die konden we niet zo makkelijk vinden – het was te heet om lang door te zoeken en dus trokken we terug.
In de nieuwe week op maandag 29 september gaan Lotte en Niels weer naar school. Ik haal ze eind van de dag weer op en we gaan vrij vlot door naar de les windsurfen. Dat doen Lotte en Niels al een tijdje en het gaat erg goed – ze kunnen al goed omkeren en weten het zeil in de wind te houden. Wanneer we nadien weer naar huis rijden, komen we thuis waar ons bezoek al staat te wachten.
Tijdens het surfen heeft Martine met Sanne haar ouders van het vliegveld gehaald! En daar keken we met zijn allen natuurlijk ontzettend naar uit. Het was niet zo vanzelfsprekend dat ze nog langs konden komen op Curaçao – de beslissing hiervoor was dan ook last-minute gemaakt. Maar ze waren er, hoe mooi is het om alles te kunnen laten zien van dat wat wij hier meemaken!
Het werd dan ook een actieve week. Maar op de maandagavond was het vooral – na een bord spaghetti – bijpraten en alles bespreken wat er valt te bespreken. We duiken op tijd in de airco gekoelde kamer onder de dekens en staan vroeg op.
De volgende dag hebben Lotte en Niels gewoon weer school. Ondertussen gaan wij met Jentsje, Jelkje, Martine, Sanne en ik de zoutpannen bij Jan Thiel verkennen. Het is een mooie wandeling langs de zoutbedden waar veel zwaluwen overvliegen om insecten te vangen. Ook zien we roofvogels en heel ver weg een roze exemplaar, een flamingo.
Het was gelijk een flinke en warme wandeling, maar met een mooie omgeving en veel leuke zaken te zien onderweg. Ikzelf was hier niet geweest – we blijven nieuwe gebieden ontdekken. Op het einde van de dag probeert Martine nog de flamingo’s voor ouders te zoeken bij een bekende flamingo hotspot. Maar helaas – ze staan te ver weg om ze goed te bekijken.
Op dinsdag brengen we niet alleen de kinderen naar school, maar ook de KIA naar de autogarage. Een kleine beurt heeft het nodig, maar we willen vooral weten of de garage de auto wil overkopen. En ja, dat wilden ze wel – na inspectie zouden we een prijsvoorstel krijgen. We gaan zelf eerst door naar de Niffo Huts, om van daaruit de berg richting Kokomo op te klimmen.
Een prachtig uitzicht over het gebied van Boka Sami. Maar het was een flinke klim en de tijd begon te dringen om de kinderen op te halen. We spraken af dat Martine en ouders, met Sanne verder wandelden naar Kokomo aan de andere kant. Ik ging de kinderen ophalen uit school en zou met hen afspreken op Kokomo beach.
Zogezegd, zo gedaan. Ik nam nog snel zwemkleding en handdoeken mee voor ons van thuis en ging langs school – we reden direct door naar het strand. Daar gingen we eerst wat eten bij het restaurant. Tegelijk kregen we een telefoontje van de garage – een redelijk bod werd gedaan, ze wilden de auto graag snel hebben voor een actie. Ofwel, we kunnen de auto later terugwinnen – dat zou wat zijn.
Na een lekker etentje dat wij kregen gingen we nog even zwemmen en snorkelen. Daarna terug naar huis en de avond in. We spelen een potje yathzee en Jentsje vermaakt zich met de tablet – nieuws kijken en ik denk de boel thuis ook een beetje in de gaten houden.
Deze dag werd de RAM ook gecheckt en met dezelfde vraag voor verkoop gebracht. Conclusie is dat we beide auto’s bij deze garage verkopen, het is goed geld, makkelijk verkocht en we kunnen ze op datum van vertrek inleveren. De KIA ruilen we sneller in voor een leenauto van de garage, omdat ze de actie graag snel starten.
Op vrijdag is het dierendag – de school doet hier veel mee en de kids mogen geschminkt naar school. Niels had daar niet zoveel zin in, het was dan ook niet verplicht. Martine neemt haar ouders mee naar Boke Sheeta. Ik was er al een paar keer geweest en bleef thuis met Sanne. Zo konden ze het park mooi verkennen en daarna nog langs de westpunt rijden.
Op zaterdag slapen we uit, doen we het rustig aan en gaan in de middag op pad naar Willemstad. We lopen langs de winkels naar de pontjesbrug en kijken er rond. Aan de andere kant gekomen gaat de brug open, toen moesten we wel een ijsje halen bij de lekkerste Italiaanse ijscobar.
En ja, toen de ijsjes op waren ging de brug weer open voor voetgangers. We liepen rustig terug door Willemstad om door te lopen naar Pieter Maai. Daar hadden we een reservering staan om bij de Heeren @ Sea te eten. We hebben er heerlijk gegeten, het blijft een mooi restaurant met een meer dan mooi uitzicht over de oceaan.
Naderhand liepen we weer terug naar de auto. Ik bleef er met Sanne wachten – want de rest wilde de pontjes brug nog bij donker zien met de mooie lichtbogen erop. En Sanne was er wel klaar mee, ik begon vast richting de brug te rijden. Onderweg kwam ik ze tegen en na instappen reden we terug naar huis.
Op maandag 6 oktober staat de terugreis op de planning van Jentsje en Jelkje. We starten rustig op en ik doe boodschappen in de ochtend. Rond middag eten we lekkere broodjes en daarna worden er nog een paar potjes schaken met pake gespeeld door Lotte en Niels. Maar dan schiet de tijd voorbij, het wordt tijd om ze naar het vliegveld te brengen. De tijd zit erop – het gaat weer veel te snel voorbij. Gelukkig weten we nu dat we ze ook snel weer zullen zien.
Bij terugkomst heb ik al vlot een fotoshoot staan op het strand van jawel – Daaibooi. Ik maak hier weer diverse foto’s van een stel dat op vakantie is. De foto’s zien er met de zonsondergang veelbelovend uit. Ik blijf naderhand nog een tijdje op het strand – genieten van de rust, de zon en de oceaan. Wat een prachtig gezicht zo.
En zo sluit in die zin de periode van het bezoek door familie en ouders. Ze hebben zoveel mogelijk gezien en mogen beleven wat wij hier dagelijks meemaken. En dat voelt goed, ondanks ons doordachte terugkeer, weten we ook dat het hier een paradijs is én blijft.
We kijken ook uit naar die drie maanden in Friesland. Kerst, warme chocolademelk, dikke truien en tijd met de mensen die we hebben gemist. Daarna trekken we weer verder, onze camper in, richting een nieuw avontuur door Europa.
Wat we hier op Curaçao hebben geleerd, nemen we mee, leef het leven: het leven buiten, de rust, het relaxte, het genieten van kleine dingen. En bovenal het besef dat thuis niet altijd een plek is, maar vooral een gevoel. Ons avontuur gaat verder, eerst nog even met de voeten in het zand en straks met de wielen op de weg.
We laten dit eiland straks achter met een hoofd vol zon, een hart vol herinneringen en een gezin dat hechter is dan ooit. De volgende horizon wacht, en dit keer nemen we niet alleen onze spullen mee, maar ook alles wat we zijn geworden.
Afscheid nemen hoort erbij in ons leven. We worden er sterker van. Nieuwe ontdekkingen adembenemend. We sluiten straks een hoofdstuk af dat ons meer heeft gegeven dan we ooit hadden kunnen plannen.
We zijn hier meer dan één geworden. Curaçao zal altijd een stukje van ons blijven dragen.
Tot de volgende, maar ook de laatste blog die ik straks over de laatste paar weken op Curaçao zal schrijven.
2 reacties
Wat weer mooi geschreven Albert. Jullie laatste weken op Curaçao en dat is nog flink genieten . Maar we kijken uit naar jullie terugkomst vooreerst hier !
We kijken er ook naar uit om weer eventjes ’thuis’ te zijn in Friesland straks! Tot die tijd nog flink snorkelen en schildpadden spotten :-).