Wat begon als een avontuur van twee jaar is langzaam uitgegroeid tot iets groters. We dachten te ontdekken of Curaçao bij ons zou passen – inmiddels voelt het alsof we er zelf steeds beter in passen. De weken vliegen voorbij en ondertussen bouwen we hier – tussen huiszoektochten, schoolmomenten en tropische routines – verder aan ons leven op Curaçao. Niet altijd makkelijk, vaak bijzonder en altijd in kleur. Hier is een nieuwe update in ons dagelijks bestaan.
Een koopwoning op Curacao
In het vorig blog had ik verteld over het vinden van een geschikte koopwoning. We zitten er middenin en zoeken nog steeds naar het perfecte plekje – dan wel binnen ons budget. We hebben advies gehaald bij een bureau waardoor we weten wat een hypotheek ons hier kan brengen. Helaas breng ik niet veel op tafel gezien ik een freelance leven ben gestart – ofwel geen interessant achtergrond qua financiën.
Ons droomhuis op de foto – dit was nog slechts het ‘bijhuisje’.
Toch zien we binnen ons bereik nog veel mooie huizen en locaties voorbijkomen. Sterker nog, hadden we toch bijna (BIJNA) een droomhuis te pakken gehad. In onze omgeving Boka Sami – waar we ons toch al best thuis voelen. Een prachtig huis met een geweldig tweede huis(je) waarmee we verhuur zouden kunnen realiseren. Met een geweldige tuin en veranda waar je de dagen onder zou slijten, openslaande deuren naar de keuken en woonkamer – het was misschien ook wel té perfect.
Een domper op ons gemoed
We deden een goed bod maar het werd niet aangenomen. Er moest maar een fractie bij, iets waar wijzelf dan weer niet aan wilden of konden voldoen. Het bod was dus net niet genoeg. Het was een flinke domper gezien we toch de verwachting hadden er na de onderhandelingen eruit te zouden kunnen komen.
Maar misschien zat er wel iets in het huis waar we niet gelukkig van zouden worden. We moeten verder kijken. We zijn dan ook aan het kijken naar andere woningen, ook prachtige locaties met mooie huizen. We zullen echter niet ontsnappen aan wat opknappen en klussen, maar dat brengt mij in beeld – ik kan veel doen in de tijd dat ik thuis ben. En gezien Curaçao drukker wordt kan een huis alleen maar meerwaarde maken.
Eindelijk ons eigen zwembad?
We zitten in ieder geval nog steeds op ons prachtig plekje aan zee en mogen er tot zeker oktober dit jaar van genieten. We zien de afgelopen weken steeds vaker de pelikanen hier vissen wat het uitzicht weer een extra dimensie geeft. Ook zien we veel boten voorbijkomen wat nog steeds erg leuk blijft om te bekijken, we herkennen zelfs al vele bootjes die hun dagelijkse routes maken.
Op maandag 24 en dinsdag 25 maart reed er een kiepwagen af en aan met steen en puin om verderop hier op het terrein te dumpen. Waarvoor bestemd? Eindelijk is er een begin met de aanleg van het zwembad aan zee, iets wat al in de brochure beloofd was maar niet gerealiseerd. We hopen dan ook dat het nog voor de zomer in gebruik genomen kan worden.
Een beetje laat op de vroege ochtend
Op dinsdag schrok ik wakker en bedacht mij dat de wekker niet zijn werk had gedaan. In rap tempo maakte ik de kinderen wakker en net zo snel zaten we in de RAM op weg naar school. Gelukkig kunnen we snel, we waren maar een ‘beetje te laat’ op school aangekomen.
Het autorijden hier vinden we niet spannend meer. We zijn vrij zelfverzekerd en snappen de regels en onofficiële spelregels op de weg. Ook dat maakt het leven hier een stuk handiger wanneer je zonder zorgen de weg over kan. Toch zien we onderweg nog veel brokken gemaakt worden – bellen is vrij standaard in de auto en afsnijden is geen punt. Het rustige ‘easy going’ leven merk je in ieder geval niet op de weg, daar is alles vrij gejaagd.
Facebook pagina aangemaakt
In de middag heb ik na jaren van afwezigheid toch weer een facebook account gemaakt. Met als doel het aanmaken van een pagina, waar ik ook mijn fotografie kan promoten. Helaas vond Facebook mij niet zo leuk meer, gezien ik talloze verificaties moest afleggen. Na veel gedoe en afwijzingen, kon ik via Martine haar account toch een ByFoekema Facebook pagina maken.
Ik ben dan ook druk met het promoten en verbeteren van de informatie voor fotoshoots hier op Curaçao. Een fotoshoot in de week betekent toch weer 2 weken eten in huis, wat altijd welkom is. Op de woensdag richtte ik de Facebook pagina verder in en maakte ik een planning om ook mijn werkweken beter in te delen.
👉🏻 Bekijk hier de Facebook pagina ByFoekema Fotografie
Rustig eten met de juiste tafelstoel
Sanne doet het hier erg goed, ze vermaakt zich uitstekend en praat steeds meer. Ook wordt ze steeds blonder, zo ook Daniëlle al opmerkte in de reacties. Van pikzwart haar naar blond, het is een mooie gewaarwording. Sanne zit ook prima aan tafel op een gewone stoel, maar voelt zich ook erg vrij om te gaan wanneer zij dit wil. Een echte tafelstoel voor haar is dan ook wel een stuk praktischer.
Zoals vaker gezegd zijn er bepaalde producten op Curaçao niet te betalen. Zo ook een gewone tafelstoel, het is gewoon niet te vinden hier. En diegenen die we wel vonden kosten dan weer belachelijk veel geld. Martine had op Facebook groepen gekeken waar ze via marktplaatsen worden aangeboden.
Maar zelfs daar wordt de hoofdprijs voor gevraagd. Toch vonden we er een waarvan we vonden dat we deze dan moesten ophalen. En eindelijk heeft Sanne nu dan ook een echt goede plek aan tafel met ons. Het geeft niet alleen Sanne een betere eethouding, ook geeft het ons een rustigere tijd aan tafel.
IJsjes maken met vers fruit
Op de vrijdag ging ik aan de slag met wat ik al lang wilde maken. Een tijd terug hadden we een staafmixer gekocht, waarmee ik fruit fijn kan maken. Ik had een enorme meloen en limoen gekocht, vermaalde de meloen fijn en met een beetje limoensap vulde ik er bekertjes mee. Invriezen maar en een tijd later hadden we heerlijke ijsjes gemaakt. En ijsjes zijn erg lekker in deze warmte!
Daarnaast is het ook een stuk goedkoper om zelf ijsjes te maken. In de winkel betaal je flink voor een standaard pak waterijsjes.
Robots namen de school over
Op vrijdagmiddag ging ik vroeg naar school om Lotte en Niels op te halen. We mochten komen om te kijken wat ze die dag hadden gemaakt. Het was namelijk robotweek geweest – op de vrijdag maakten ze de robots en mochten ze deze laten zien aan de ouders. Ik ging samen met Sanne kijken en dat was ontzettend leuk.
Na het bekijken en beoordelen van de robots gingen de kinderen op het plein nog de robotdans uitvoeren. Niet alleen de schoolkinderen vonden dat een leuke bezigheid, ook Sanne danst graag mee op alle muziek die ze te horen krijgt. En dat heeft ze naar mijn idee van Martine. Na afloop gingen we naar huis en zo de vrijdagavond en dus het weekend in.
Videobellen met familie Foekema
Op de zaterdag had Martine nog een dagdienst. Ik ging videobellen met mijn familie, die zich in Workum had verzameld voor het vieren van mijn moeders 70ste verjaardag. Zo hebben we iedereen weer even gezien en gesproken, tot de ooms en neefjes en nichtje aan toe. Toch blijft het vreemd dat ze daarna lekker gaan eten en wij daar niet bij zijn.
Gelukkig komen mijn ouders juni dit jaar nog voor mijn verjaardag op bezoek. Ik kan niet wachten hen hier te mogen ontvangen en Curaçao te laten zien.
Lekker eten met speciaal brood
Nadat Martine thuiskwam heeft ze Lotte en Niels nog even meegenomen naar Playa Wachi hier om de hoek. Ik nam Sanne mee naar de supermarkt voor nieuwe voorraden in huis. We kochten een gigantisch rond brood – waar zelfs de kassière de opmerking voor maakte ‘uitstekende keus’.
Deze zondag vulden we verder in met spelletjes thuis. In de avond vulden we het brood met gebakken groenten en gehakt. De mevrouw achter de kassa had het goed – wat was dat lekker.
Ons reguliere leven
De week van 31 maart tot zondag 6 april hebben we niet veel anders beleefd dan wat ik eerder beschreef. Het bestaat uit school, werk en ons leven hier op Curaçao. Het leven went hier steeds meer en beter. We dachten ook beter aan de warmte te wennen, maar het wordt steeds warmer – en dat merken we ook flink.
Deze week op Curaçao bestond voornamelijk uit het bekijken van huizen, school en zwemmen in zee. Lotte haalde een 10 op school voor haar dictee – de kinderen klapten en juichten, wat bijzonder is dat. Na school riep Niels nog een vriendinnetje na dat hij verliefd was. Of dat zij verliefd was – hoe dan ook- Niels is er ook maar druk mee. Gelukkig maakt hij vele vriendjes en vriendinnetjes.
Als we op school aankomen en naar de lokalen wandelen hoor ik vaak de kinderen ‘Niels, Niels’ roepen. Hoewel Niels dit vaak mist, doordat hij wat moeite heeft in de ochtend, vind ik het altijd weer een mooi gehoor. Ze mogen Niels en als hij wat wakkerder is speelt hij ook altijd leuk met ze.
Bezoek aan Blue Bay (Blauwbaai)
Op woensdag bezochten we het prachtige plekje van Yntze en Baukje die eerder ook bij ons op bezoek waren. Ze hebben een prachtig huis op Blue Bay wat een geweldig resort betreft. Met toegang tot een gedeeld zwembad mochten onze kinderen hier ook een duik nemen – wat ook wel eens lekker is zonder zout water.
Het resort zit bij ons om de hoek, toen we op Curaçao aankwamen waren we hier op het strand geweest om af te koelen. Het is een van de grotere resorts met golfbaan en mooie plekken waar je prima je vakantietijd kunt houden. Ook onze huidige buren op Seaview zijn er nu met een huis aan de slag. Als het af is verhuizen ze daarnaartoe.
Tijdens het zwemmen praatten we over van alles en nog wat, maar vooral over Curaçao. Tips voor lekker eten, tips om op te passen voor (slecht) eten en zo meer. Sanne had een day-off helaas, brullen en onvermogend gingen we dan ook al vrij vlot terug naar huis.
De kleurrijke straten van Otrabanda
En zo door naar zaterdag, waar we Otrabanda opzochten, wat ik al een tijd graag wilde bekijken. Prachtige schilderingen aan de grote panden, waar fotoshoots ook enorm goed werken. Ik heb er mijn ogen uitgekeken en zelfs mijn eerste fotoshoot er vlot na gehouden. Er zijn talloze straatjes met enorme schilderingen aan de muren, die er werkelijk prachtig uitzien – en zo mooi gekleurd ook.
Op de terugweg hebben we het lekkerste ijs ontdekt – vlak tegenover het pondjesbrug. Yoghurt en stracciatella bolletjes zijn een gouden combinatie wat mij betreft. Lotte zweert bij het Unicorn ijs.
Huisbezichtigingen en de toekomst
Zoals ik dit blog begon: we deden een bod op ons droomhuis. Maar het is ‘m niet geworden. We baalden enorm, en eerlijk? Ergens hoop ik nog steeds dat ze bellen. Al acht ik die kans klein.
We kijken dus verder – want er zijn meer parels te vinden. We zagen onlangs nog een geweldig huis. Geen bijgebouw om te verhuren, wel een prachtig hoog plafond en genoeg ruimte. We gaan binnenkort kijken.
We beseffen inmiddels dat we de ‘twee jaar Curaçao’ al lang losgelaten hebben. Oorspronkelijk kwamen we hier met de gedachte: twee jaar proberen, kijken of we blijven of teruggaan. Maar de optelsom is helder: we willen niet weg – nog lang niet.
Een leven in opbouw
Nee, het is niet altijd makkelijk. Het leven is hier intens, zeker met drie kinderen in de hitte. Martine draait onregelmatige diensten in het CMC, ik verdeel mijn tijd tussen kinderen, werk en huishouden.
Rond het middaguur brandt de zon fel en voel je wat het betekent om te moeten schakelen. En elke keer als ik mensen zie die op het dak staan te werken of resorts schoonmaken – de hele dag in deze hitte – besef ik des te meer hoeveel respect dat verdient.
Toch: hoe langer we hier zijn, hoe meer we onze plek vinden. Het gaat niet alleen om integreren, maar om leven invullen – een richting bepalen, bouwen aan iets voor de lange termijn. Onze invulling begint vorm te krijgen. En dat overstijgt die oorspronkelijke twee jaar.
Geen jaren, maar gevoel
We willen een huis kopen dat bij ons past. Geen deadline meer, geen ‘tijdslimiet’. We blijven zolang het goed voelt.
Ik droom van meerdere fotoshoots per week – dat fotografie een stevig inkomen wordt. Van Martine die haar uren kan afbouwen. Van kinderen die hier opgroeien en leren van een wereld die anders is dan thuis.
We kunnen niet wachten om weer te sleutelen aan een eigen plek. Net zoals we deden op de Oldeberkoperweg.
We dromen als mens vaak van alles. Maar ik droom al lang niet meer – we leven onze droom. En al de rest? Dat werken we keihard bij elkaar.
6 reacties
Nee, nee Albert. Twee jaar was de afspraak.
Dat vindt Sanne ook, die heeft de koffer al klaar staan.
De koffer is een leuk stukje speelgoed – ze staat klaar voor het volgende avontuur 🙂
Haha Liesbeth, ja dat is zo, moest ook wel slikken dat jullie toch die 2 jaar loslaten. Maar weer een mooie veelzijdige blog Albert.
We zullen zien hoe de tijd ons hier vergaat. Het is weer een flink blog geworden inderdaad – en onderhand weer mooie dingen beleefd. Afgelopen zondag zwom ik tussen 2 grote schildpadden in! En jullie zullen de vissende pelikanen hier ook fantastisch vinden 😉
yoghurt met stracciatella is inderdaad de beste combinatie!
Dat is zeker de lekkerste die ik mij kon bedenken! Maar, er waren er nog véél meer smaakjes bij die me erg lekker lijken! Dus daar komen we zeker terug 😀